We gaan de bergen in, naar Sapa. Sapa ligt op 1600m hoogte in het noord-westen van Vietnam, tegen de Chinese grens aan. Deze strreek staat bekend om de diverse bergstammen en hun kleurige klederdracht. We nemen de nachttrein en delen de slaapcoupe met 2 sportieve dames van 70 uit Perth, Valerie en Merle. Zij hebben dezelfde tour geboekt, dus komende dagen trekken we gezamenlijk op. Wij komen net van Perth dus gespreksstof genoeg. Wanneer we s’ochtends aankomen wacht onze enthousiaste gids, Quyet, ons op. Vervolgens hebben we nog een busrit de bergen in. Wanneer we uitstappen schrikken we van de temperatuur, het is erg koud. We zijn toch in de tropen? We hebben een eenvoudig maar verder prima hotel aan de rand van de stad met een prachtig uitzicht. Het bijzondere aan dit hotel, maar ook aan andere hotels en restaurants, is dat ondanks de kou er geen verwarming aanwezig is. Het personeel loopt overal met de winterjas aan. Wel hebben we in de kamer een open haard(!), maar het leek ons niet zo verstandig om deze aan te steken.

Onderweg hadden we ze al gezien, de Hmongs en wel de zwarte Hmongs. Deze bergstam heeft een zwarte klederdracht (daarnaast zijn er nog de rode Hmongs en de bloem Hmongs). Deze bergstammen komen oorspronkelijk uit China en hebben hun eigen cultuur behouden. S’middags maken we een wandeling naar een Hmong dorp, Cat Cat. Ondanks dat het wel toeristisch is geworden krijgen we een indruk hoe deze mensen leven. Het is nog erg eenvoudig en zelfs bijna middeleeuws te noemen. Er wordt gekookt op open vuur en de vloer is van aangestampte aarde. Wel staat er een nieuwe LCDTV (?). Het landschap is ondanks de lage bewolking adembenemend. In de zomer met een heldere lucht en de groene rijstvelden moet helemaal prachtig zijn. In de bergstreek waar wij zaten wordt pas in mei de nieuwe rijst geplant.

S’Avonds op de lokale markt toch maar een lange broek gekocht. Een broekie van niks maar toch uitgebreid onderhandelen. Er is geen paskamer maar ik wil hem toch passen. Een broek die niet past hebben we niks aan tenslotte. Het ter plekke omkleden op de markt wekt veel hilariteit op bij de jonge verkoopsters. Ze liggen dubbel. We kunnen helaas niet verstaan wat ze zeggen. Enfin, broek past.

De volgende dag gaan we naar de rode Hmong (het programma is mooi opgebouwd) In een dorp vererop worden we verwelkomd door de dames. Onze gids had al gezegd: als je niets kopen wil zeg dan: “No shopping today”. En dat werkt, althans in het begin. We drinken een kopje thee voor we weer terug gaan en dan blijkt de hardnekkigheid van Hmong verkoopsters. Marike koopt een tasje en het kost eigenlijk ook niets. S’middags vrij en de lokale markt bezocht om wat foto’s te maken. Marike had kleine versierde sleutelhangers gekocht en die aan haar oorbellen gehangen en deed zich zo voor als een soort polder-Hmong. Groot succes, overal werd ze aangehouden en de Hmong kwamen niet meer bij. Door deze afleidingstruc kon ik mooi foto’s maken.

De laatste dag van ons verblijf in de bergen verlieten wij Sapa en bezochten we de markt in Bac Ha, een stadje 60 km verderop. Hier kopen en verkopen de Bloem Hmong hun spullen. De klederdracht van de bloem Hmong is de meest uitbundige. Zie de foto’s. Lopend op de markt waan je je een beetje in de middeleeuwen, de restaurantjes met ruw houten bankjes en het koken op open vuur. Wat er in de pan gaat zag er minder smakelijk uit.

S’avonds weer de nachttrein in. Deze trein is een stuk minder dan die we op de heenweg hadden, ronduit smerig. Enfin, ook dat overleef je. S’ochtends komen we rond 5u aan in Hanoi. De markten die we onderweg passeren zijn al druk. Vanaf het station moeten we een taxi nemen naar het hotel. De taxichauffeurs staan al klaar en willen het liefst gelijk je begage afnemen. Maar dat gebeurt zo maar niet. Omdat de chauffeur geen prijs wil noemen gaan we naar zijn buurman en komen tot een redelijke prijs. Maar dat pikt chauffeur 1 niet en begint op chauffeur 2 los te meppen, de ATV is er niks bij. Wij besluiten door te lopen en nemen verderop een taxi. Wanneer we aankomen bij ons hotel is alles donker. We hadden geen ontvangstcommitee verwacht, maar wel gehoopt dat we naar de kamer konden. Even later zie ik een bel. Het personeel wat bij de receptie op de grond slaapt doet open en we mogen naar binnen. Helaas is er nog geen kamer vrij en we moeten dus wachten. Wel mogen we in de ontbijtzaal (waar ze ook s’nachts hun scooters parkeren) wachten. Na een ontbijtje ga ik de stad in het duurt mij te lang en maak nog wat foto’s van het straatleven in Hanoi (het is net de set van ER, alles loopt doorelkaar). Bij terugkomst is de kamer klaar en blijken we zelfs de mooiste kamer te hebben.